Tańczyli razem jak para motyli - lekko, zgrabnie, z wdziękiem i polotem. Ramon był od niej starszy kilkanaście lat, więc kiedy kilka lat temu odeszła do młodszego mężczyzny pozostawiając go z niespełnioną Miłością, mimo że przepłakał setki godzin; że naopowiadał o swoim smutku dziesiątkom nocy; że nabłagał miliony gwiazd o jasną drogę dla niej; że naszukał się Biedaczyna gdzie, kiedy i jakie błędy popełnił, by doprowadzić ją do odejścia... potrafił wyprawić ją w podróż przez Życie, Jej Własne życie bez Niego; potrafił pożegnać, jak żegna się Tę Osobę - z Miłości obdarowując Wolnością. Bo gdy mężczyzna tak bardzo kocha Kobietę, potrafi podarować jej Wolność taką, o jakiej Ona czyta w wierszach i marzy w romantycznych powieściach.
Przesiedzieliśmy kiedyś z Ramonem całą noc w lesie, na jakimś megalicie w środkowej Francji. Ognisko (zapalone mimo zakazu) dawno już zgasło, a Ramon jak w transie opowiadał o Nani, o swej Miłości, o Kobiecie, o tym co ważne w sprawach My, o Domu jeszcze w budowie i w walizkach, o Tym no nadejść miało, czy mogło... Dzisiaj Kobiety wolą silnych facetów z wypchanymi portfelami, a on malutki, z marzeniem w oczach, czasem muzyką zamiast kolacji, zawsze z potarganą brodą i czupryną czarną jak smoła, z głową pełną pomysłów, które realizował stopniowo - wszystko inwestując we wspólny Dom, który budował dla nich gdzieś Pirenejach. Gdy odchodziła, najwyraźniej wystraszona, że to już, że dach już stawiają, że w szopie coraz większy porządek..., nie wierzył, my też nie wierzyliśmy, każdemu się zdawało, że to jakiś okrutny żart, farsa, czarny prima aprilis... Kiedyś, lata temu, uczyłem się od Niego, od Nich takiej Miłości i mimo że nie było mi dane zdać egzaminu, to jednak staram się przekazywać te lekcje młodym przyjaciołom - ważne lekcje bycia z kimś, z Tym Kimś...
Ramon uwielbiał, gdy budziła go rano, by wspólnie iść po chleb i żarcie dla psów. Oczywiście trudno im było wyjść z łóżka, bo gdy do pracy idzie się wieczorem, nie ma nic przyjemniejszego, niż dłuuugi poranek w ramionach ukochanej osoby. Godzinami potrafili też przesiadywać w górach, trzymając się za ręce, komponując nowe tańce, by nagle znienacka zerwać się i zacząć próbować kroki. Zazdrościłem im cholernie, gdy porozumiewali się sobie tylko znanymi spojrzeniami, gestami, słowami panując nad czasem kilkudziesięciosobową grupą ludzi tańczących w kręgu. Jak wielką nić porozumienia trzeba osiągnąć, by być ze sobą tak blisko! Zazdrościłem im czułości i ciepła na co dzień; umiejętności mówienia sobie dotykiem o sprawach ważnych - bez słów, ale tak, by każde z nich wiedziało o co chodzi. Ileż rzeczy można wyrazić dotykiem dłoni, przytuleniem, położeniem głowy na ramieniu, czy dłoni na plecach lub udzie...
Żegnaj Nauczycielu - a raczej do zobaczenia! Niech Ci tam teraz aniołowie skaczą w rytm Twojej muzyki, bo jestem pewien, że z tej autostrady zabrali Cię prosto na najpiękniejszą salę taneczną wszechświata, założyli zapasowe anielskie skrzydła i od razu, bez dania chwili wytchnienia zagnali do prowadzenia w niebie kursów tańca. I pewien jestem, że któraś z tych anielic okaże się siostrą-bliźniaczką Nani i podobnie jak kiedyś, zaczniecie oboje dawać innym lekcje tańca, Miłości, Życia - tym razem już bez konieczności nieustannej naprawy dachu i reperowania zdzierających się butów... A odwiedzajcie mnie czasem, wpadajcie na herbatę i pogawędki o tym jak Tam jest. Kto wie, może nawet dam się namówić na kurs tańca?
Leonard Cohen
Oczywiście żart! 